Manilla 2015

Als een waarzegster mij anderhalve maand geleden verteld had dat ik nu in Manilla zou wonen had ik haar voor gek verklaard (niet dat ik nu opeens waarzegsters serieus neem). Nooit had ik gedacht dat ik ooit hier terecht zou komen maar toch zit ik nu te tikken op mijn tablet (mijn laptop adapter past niet in de stopcontacten), tegen de airco, met uitzicht over nieuwbouwflats, China Garden en de City Garden Grand Hotel. Maar het voelt goed om weer de hort op te zijn. Na Toronto twee jaar geleden vond ik het even wel welletjes met reizen, toch begon het dit jaar te knagen en dit knagende gevoel heb ik (waarschijnlijk overmatig) bevredigd door hierheen te gaan.

Ik zit al vanaf dinsdagavond in de Jupiter Suites en heb de family room gekregen van de eigenaar. Een heerlijke grote kamer met twee bedden, een zithoek, eettafel, keukentje, bureau, smart tv (die ik na twee dagen pas aan wist te krijgen) en uitzicht over een deel van de stad. Niks te klagen dus… Of wel, naja de airco maakt geluid en de douche heeft een zwakke straal maar verder helemaal top!

Vanaf het moment dat ik het vliegveld uitstapte op zoek naar een taxi kwam mij al de geur, het geluid en de hitte tegemoet. Overal stonden mensen met borden te schreeuwen: ‘sir sir taxi taxi’ en de ambiance kan het beste beschreven worden als die van een overvolle ondergrondse parkeergarage midden in de zomer. Even een flinke teug lucht nemen, tot 10 tellen en tot jezelf komen zat er duidelijk niet in. Na een uur durende taxirit van een enorm vriendelijke, constant pratende (daardoor niet op de weg lettende), licht naar drank riekende chauffeur kwam ik eindelijk aan op mijn bestemming.

Woensdag was ik, geheel in lijn met de gruwelijke jetlag, om half 5 in de ochtend wakker, dus liep al vroeg in de stad. Na een flink stuk door Makati City (het zakendistrict) rondgelopen te hebben stuitte ik op een enorm winkelcentrum, de Greenbelt Mall. Meteen op zoek gegaan naar een winkel waar ze bestek, borden, pannen, etc. verkopen, maar helaas een Blokker, Xenos, Action of Ikea vond ik niet. Dus, omgekeerd en lekker op de bonnefooi richting hotel gelopen, althans dat was de bedoeling. Ik liep namelijk lekker op de bonnefooi richting sloppenwijk. Na anderhalf uur op gevoel gelopen te hebben in de steeds heter wordende metropool keek ik eens goed om me heen en zag dat de flatgebouwen ver achter mij lagen en voor mij enkel verrotte hutjes, garages, winkelwagentjes en vuilniszakken opdoemden. Toen even later een doodenge local ‘eh white boy, come over here’ riep nam ik mijn verlies en volgende hetzelfde pad richting beschaving. Het was ook een gebied waar geen taxi’s reden, daarnaast deed mijn telefoon het niet en liep ik met mijn ray-ban zonnebril, smartphone, smartcamera en 10.000 pesos op zak er lekker bij als een prooi voor de slumbewoners. Onderweg liep ik nog langs een man die al rokende een enorme generator op straat stond bij te tanken en zag hoe een motorrijder onderuit ging midden op een kruispunt en het wegdek rood besmutste in zijn glijbeurt.

Gelukkig zat alles nog aan me toen ik bij het hotel aankwam. Donderdag zou ik goed opletten zo sprak ik met mijzelf af. Dus vol goede moed, een telefoon abonnement fixen, bestek, pannen, borden, enz. kopen. Na 5 uur kwam ik wederom doodvermoeid, beblaard, bezweet en chagrijnig terug met enkel een telefoonabonnement op zak. Oh ja, en een 6 liter kanon van een fles met drinkwater. Voor mijn gevoel doemde het hotel al voor mij op toen ik besloot nog even water in te slaan bij de seveneleven. Mijn richtinggevoel kan duidelijk niet wennen aan de hitte want het door mij gewaande hotel bleek een ziekenhuis te zijn, vele, vele straten de verkeerde kant op. Dus met een 6 liter fles in de hand, marcheerde ik, woedend op mijzelf, als een Sovjet soldaat, met totale doodsverachting en pijnscheuten verbijtend het hele godganse end in de bloedhitte terug.

Na deze ervaringen besloot ik het vandaag (vrijdag de 6e) rustiger aan te doen en meteen vanaf het hotel taxi’s te pakken naar mijn bestemming. Het was mij al opgevallen dat iedere chauffeur hier een rozenkransje om zijn binnenspiegel heeft hangen, na een kwartier in de taxi te hebben gezeten werd ik zelf ook helemaal religieus want in dit verkeer kan je je enkel tot God almachtig wenden voor veiligheid. Wanneer je eindelijk denkt bij te komen van het gehobbel, geoptrek, gerem, getoeter en geinhaal, omdat de taxi voor een stoplicht of in de file staat, vallen zwervers je lastig met allerlei gore dingen te eten, frutsels om te kopen of zielige verhalen om aan te horen. Ik had bij de derde stop dan ook al mijn zonnebril opgezet en de deur van binnen afgesloten om alles maar te negeren. Drie kwartier later werd ik netjes afgezet voor de zeer schappelijke prijs van 200 pesos (5 euro). Ik kan mij herinneren dat een retourtje Condéstraat – Glacisweg in Maastricht (4 minuten taxirit) mij €20,00 kostte dus ik was hier blij mee. Mijn toeristendag begon bij het Rizal Park, een enorm uitgestrekt park met een vijver, overal vlaggen, jaren 70 muziek en weinig schaduw. Een beetje het Sprookjesbos zonder bos of sprookjes, eigenlijk dus enkel verouderde muziek. Een bezoek aan een Chinese zen tuin met allerlei nutteloze wijsheden zoals: ‘knowledge is power’, ‘talk does not cook rice’ en mijn favoriet: ‘if one has no patience in small things, he shall suffer chaos in bigger things’, bracht mij de nodige schaduw zodat ik lekker kon uitzweten. Hierna begon ik aan de mars naar Intramuros, het oude Manilla zoals de Spanjaarden die ooit gebouwd hadden en de Japanners het op hun beurt weer kapot gebombardeerd hebben. Van dat laatste zie je hem meest tegenwoordig, de oude stadsmuur staat nog (zwart geblakerd) en een kathedraal (zoals je er meer ziet in nietszeggende Spaanse gehuchten) maar verder is alles lelijk wederopgebouwd of weggerot. De hitte begon mij op dit punt ook al te kwellen aangezien het halverwege de middag was. Na nog een half uur rondgedoold te hebben op zoek naar een seveneleven hield ik een taxi aan die mij weer terug bracht naar Makati City. De chauffeur vertelde zijn levensverhaal in het uur dat we amper vooruit kwamen in Manilla’s rush hour (die gelijk loopt met de openingstijden van de seveneleven) en liet foto’s van zijn drie dochters bij vrouw 2 en ene zoon bij vrouw 1 zien. Hij was naar eigen zeggen gestopt met een lucratieve baan in de government sector om meer tijd voor familie te hebben, hij vond het daarom ook bizar dat ik hier was en mijn familie in the Netherlands. De complimenten moest ik nog overbrengen van hem dus hierbij.

En nu zit ik uit te dampen tegen de airco, met uitzicht over dezelfde torenflats. Denkende aan de hitte van vandaag schenk ik nog lekker een glaasje water in uit de 6liter waterton die alweer voor 2/3e leeg is. Ik mag binnenkort dus weer een nieuwe halen, als dit zo doorgaat kan ik aan het einde van mijn stage meedoen aan de WK tractorpulling. Morgen heb ik twee bezichtigingen van appartementen, ben zeer benieuwd wat dat gaat worden. Ik ga de airco uit, de zithoek in en de complementary Philippine Star lezen, een verhaal over MILFs, de Moro Islamic Liberation Front.