Verkeer, vuurwerk, verhuizen en Valentine's

Zittend op een terrasje met uitzicht over het Ayala Triangle Park met een bakje espresso om 7:20 in de ochtend begin ik deze blog. Over 40 minuten hoef ik pas op het werk te zijn dus heb nog even. Vandaag begint de tweede week van mijn stage. Waar ik vorige week simpelweg 6 minuten hoefde te lopen vanaf hotel naar werk, begint mijn commute nu in Pasay, ergens tussen 10 minuten (op zondagen) en drie kwartier (op maandagochtend) met de taxi. Op het verkeer valt geen pijl te trekken… de ene keer ben je op je bestemming in no-time, de andere keer sta je een half uur toeterend, omringd door bussen, gepasseerd door motorfietsjes, gestalkt door straatkinderen (die je allerhande zaken willen verkopen variërend van zuurstokken, chips en hergevulde flesjes water tot viagra en cialis), verkeersregelaars (die op motorkappen meppen als je niet snel genoeg optrekt of je spiegel eraf slaan als je te nauw lang ze scheurt) en uiteraard de suïcidale jeepneys (omgebouwde mercedesbusjes die zonder te kijken van de meest linkerbaan naar de rechter boeken) in de file staat. Die jeepneys zijn echt een verhaal apart, het is een OV-middel voor mensen die de bus niet kunnen betalen (de bus kost 12 pesos = €0,02), zonder airco, je zit (of stuitert meer) op een houten bank en uitstappen is op goed geluk ergens midden in het verkeer eruit springen.

Goed, ik woon dus best ver van de arbeid af, tijdelijk bij mensen in huis. Heb mijn eigen kamer met balkon met uitzicht over Makati (het beloofde land), frustrerend slecht internet, lekker bed, housekeeper, eigen badkamer en ontbijt voor slechts 850 pesos (= € 17,-)! De mensen willen ook voor mij koken, wat tot nog toe enorm lekker was. De eerste avond kreeg ik een Filippijnse rum op een nuchtere maag als welkomstdrankje, of naja drankje, het was een cognacglas tot net onder de rand gevuld. Na 2,5 uur in de keuken gestaan te hebben, graadje voor graadje de vis te hebben gefileerd en ieder korreltje rijst te hebben gekruid, zette de vrouw des huizes een Filippijnse variant van Sushi op tafel: een bakje rijst met daarop allerlei vis (tonijn, zalm, aal, makreel en krab) waar je vervolgens nori (dat zeewier) overheen strooit, hier neem je dan (met je stokjes) wat van alles en doop je in de wasabi/soya saus. Net zo lekker en een stuk gemakkelijker te maken (dat opgerol is toch eigenlijk een onzinnige handeling) dan echte sushi. Als dessert kregen we ‘food for the gods’, een soort baklava waarbij het bladerdeeg een soort cake is… naast godenvoer was het ook 'food for the bloedsuikerspiegel', mierzoet dat het was! Die avond vond de eerste ronde van de Olympische Spelen voor vuurwerkshows plaats (dat dit bestaat…). Aangezien het huis op de 10e verdieping aan zee gelegen is en het vuurwerk op zee werd afgeschoten, hadden wij een prachtig uitzicht op het hele spektakel (heel vreemd woord eigenlijk, een takel voor spek). Lunch en diner de volgende dag was ook helemaal top, ik kan hier nog veel over schrijven maar zal dat overlaten aan de profs… ik ben immers Julius Jaspers (nog) niet in omvang (serieus lees zijn blogs eens, geweldig: www.juliusjaspers.nl/category/blog/) of culinair talent.

De stage bevalt tot nog toe prima, ik ben de eerste dag enorm hartelijk ontvangen, kreeg een rondleiding en werkplek toegewezen. Wat dat laatste betreft had ik het bijna niet beter kunnen treffen (op het kantoor van de ambassadeur na dan), geweldig uitzicht over het centrum, vlakbij de ingang dus zie iedereen binnenkomen, vlakbij de keuken dus hoef niet ver te lopen om koffie te halen, vlakbij de vergaderzaal dus als ik gezelligheid hoor loop ik heel casual even langs, vlakbij de regelaar van de airco dus die heb ik meteen twee graden lager gezet (nog steeds 24 graden!), vlakbij de fax dus als er interessante faxen binnenkomen ben ik de eerste die ze ziet.

De eerste dag begon goed, ik zat net toen er een… ja een… hoe noem je dat? Een man die schoonmaakt, koffie zet, spullen haalt enzo… laten we het conciërge noemen. Die conciërge kwam dus met een dienblad met ontbijtkoek, paaseitjes, drop en mariakaakjes, hilarisch! Zonet heel toevallig (ik zit inmiddels alweer een uur of drie op kantoor), kwam hij weer langs nu met chocolademunten en wederom ontbijtkoek… Het netwerk is hier denderend slecht, ik kon de eerste dag überhaupt niet eens mijn computer opstarten en als ik op internet bezig ben (puur werk-gerelateerd), loopt de hele santenkraam geregeld vast. Daarnaast is er nog een bloedirritant programmaatje dat op de achtergrond je muisklikken en houding t.o.v. je computer registreert, om de 10/15 minuten komt er dan een smiley en moet (je hebt geen keuze, alles stopt) je pauze nemen voor enkele seconden. Alsof dat niet erg genoeg is stopt ieder half uur/drie kwartier de boel en verschijnen en plaatjes van blije mensen die oefeningen met de stoel, hun handen of nek doen, als arbeider wordt je dan geacht deze oefeningen te herhalen, het is een beetje een doorgeslagen combinatie van ‘staat op verworpenen der aarde’ (kantoorpersoneel verenigd u en doet oefeningen) en het panopticon van Foucault (big brother smiley is watching you work).

Donderdagmiddag organiseerde de ambassade een business lunch op de residentie, dus nadat ik samen met de conciërges en de receptioniste alle 52 naamkaartjes in hoesjes had gepropt (ik propte 5 kaartjes per minuut, de Filippino’s deden dit nauwkeurig maar tergend langzaam met tong uit de mond en heel voorzichtig). We hadden dus in totaal 45 verkreukelde, ondergezwete en gescheurde frutsels en 7 tranentrekkend schone origami paradijsvogelgevouwen naamkaartjes. We (de dames van de economische afdeling en ik) werden vervolgens in een SUV van de ambassade naar de residentie gebracht waar de lunch zou plaatsvinden. Het was allemaal prachtig, witte tafels buiten langs het zwembad en onder de luifel met uitzicht over een joekel van een tuin met daarin (heel gepast) koeien en windmolens (beide nep). Er stonden ook twee tafels binnen. De giller was dat alle Nederlanders buiten gingen zitten (schijnt iets typisch te zijn dat wij met ieder soort weer graag buiten zitten) en de Filippino’s binnen. Uiteraard hadden de locals het beter bekeken, na 5 minuten buiten begonnen de mensen al flink te puffen en zweten (ondanks de vele ventilatoren boven, naast en achter ons), ikzelf natuurlijk evengoed. Ik besloot extra vaak naar het toilet te gaan (stuk of 8x), uit te zweten en gebruik te maken van de verfrissende sprays (of toiletreinigers… kan ook). Enkele uren later verliet de laatste gast de residentie en konden wij ook vertrekken.

Zaterdag was de dag van mijn verhuizing. Ik stond vroeg op omdat ik nog naar de Greenbelt Mall moest voor een oranje polo (voor het uitje komende woensdag) en witte t-shirts. Het was een stomend hete dag dus besloot een taxi te nemen. Toen ik de vriendelijke chauffeur mijn destinatie kenbaar maakte, keek hij mij raar aan, brabbelde iets waarop ik vriendelijk knikte (terwijl ik ‘drive the damn taxi’ dacht) en we reden weg. Na de 5 minuten durende rit, die mij €1,20 kostte zette de chauffeur mij twijfelend af bij Greenbelt no. 2, ik betaalde, stapte uit, liep richting de glazen deuren… dicht! Openingstijden zaterdag, vanaf 10:00… shit! Dat wilde de chauffeur mij brabbelen... Gelukkig ging er aan de overkant van de straat een starbucks net open dus besloot mijn tijd daar maar uit te zitten. Een uur later (het was iets voor tienen) liep ik weer richting de mall, waar ik in een massa van jubelende mensen kwam, allemaal wachtend voor de ingang. Als Koningshuisfans stonden de shoppers geruime tijd voor de ingang te wachten om naar binnen te worden gelaten, vreemd dacht ik nog… De deuren gingen open en jawel, het kwartje viel… Valentijnsdag. Ik was nog niet goed binnen of mensen kwamen op mij af met bloemen te koop, de speakers gingen aan met een blijde boodschap voor iedereen en de godganse tijd ‘The 500 best lovesongs… evaaah’ (ever op zijn Aziatisch). Naast de enorme drukte, irritant giechelende jongetjes en heen-en-weer rennende meisjes, de muziek, de bloemen-chocolade-snoep-beertjes-ballonnen verkopers en het continue ‘happy Valentines daaaaay’ (day op zijn Aziatisch) had de Greenbeltse middenstand iedere winkel volgehangen met roze slierten, ballonnen en hartjes. Wat is nu weer het probleem zal de lezer zich afvragen, nou bedenk je dat de gemiddelde Filippijn 1,50m is en op een laddertje max. 1,80m bereiken, de versierselen hangen dus ruim 15cm in mijn weg. Naar lucht happend, mij verontschuldigend voor de duizenden pesos schade die mijn lange lijf aanrichtte, tranend van al het rubber, pluche en stof en hongerig (wanneer ben ik niet hongerig) wist ik een oranje polo en witte t-shirts te bemachtigen: mission accomplished! Ik heb verder ook een polo gekocht met de kleuren van de Filippijnse vlag (buy one, get one) en een boek, dus ik was tevreden. Ik had dit alles ook in een recordtempo volbracht en aangezien de was, die ik die ochtend in het hotel had laten doen, pas over een paar uur klaar was, had ik de tijd voor ontspanning. Met mijn nieuwe boek, wederom de Starbucks bezocht voor een Tuna broodje en espresso. Ik bestelde de espresso en de kassadame vroeg ‘Hot sir?’, eeh yes please… ‘but you’re already warm I see, we also have iced espresso’… Nou toch maar hot (ik had die iced espresso in Vancouver al eens gehad en die is werkelijk waar niet weg te krijgen), met een knipoog zette de vriendelijke kassadame de espresso, het broodje en een grote cup water met ijsklontjes in een bakje ernaast voor me neer. Aanvankelijk was ik helemaal blij en vond het vrouwtje ongelofelijk attent, maar naarmate hetgeen gezegd mij beter begon te dagen werd ik hoe langer hoe bozer… hoe durft dat mens mij te zeggen wat ik moet nemen, doe je werk: neem orders aan en maak koffie, mij een beetje uitlachen omdat ik die rothitte in dit tweede-wereld land niet gewend ben… Ik opende mijn nieuw gekochte boek, zette de espresso aan mijn lippen, nam een slok en verbrandde mijn gehemelte aan de gloeiend hete espresso!

De verhuizing ging vrij goed, ik had in de loop van de 12 dagen een vijftal wc-rollen mijn koffer in weten te hamsteren en een handdoek gejat. Dit bleef onopgemerkt dus ik rekende de goedkoopste minibarrekening ooit af à €1,30, liet mijn koffers naar de taxi dragen, erin zetten en naar mijn nieuwe huis rijden. Na een uur arriveerde ik in mijn nieuwe woning waar ik dus meteen verwelkomd werd zoals ik hierboven reeds beschreven heb. Zondag ging in no-time voorbij waarin ik no-thing gedaan heb en no-tekst aan hoef te wijden. Zonet heb ik een half uur met de ambassadeur gesproken, hilarisch trouwens… in mijn kantoor, ik zat aan mijn bureau op een lekkere stoel en de ambassadeur gaat op een klein gammel stoeltje (ik wist niet eens dat het in mijn kantoor stond) schuin tegenover mij in de hoek zitten… maar goed, over wat ik de komende maanden verwacht en waar ik van dienst kom voor de ambassade. Enkele zeer interessante zaken zijn de revue gepasseerd, maar dit houd ik voorlopig nog even voor mij. De dag is inmiddels alweer bijna om, ik mag zo dat hele kolere-eind (of naja ver is het niet, het is vooral langzaam) in de file gaan staan. Misschien wacht ik wel een paar uurtjes totdat het verkeer in plaats van stilstaat, tergend langzaam rijdt. Is ook wel handig, kan ik meteen langs de telecomwinkel, kreeg een rekening voor mijn abonnement hier in Manilla van 4 Januari tot 4 Februari 2015… toch apart dat ik de derde van Februari aankwam en pas vanaf de 7e een abonnement hier heb.