Naar de kapper

Omdat mijn verhalen altijd vrij lang van stof zijn besluit ik mij in deze blog te beperken tot één gebeurtenis: de kapper.

Vanaf donderdag was ik vrij vanwege Holy Week hier in de Filippijnen. Heel Manilla verlaat dan de stad en gaat of op bezoek bij familie in de provincie, of laat zich vrijwillig kruisigen, of loopt met doornkransen op het hoofd flagellerend Christus na te doen, of vreet zich tonnetje rond in één van de idyllische fastfoodketens (Jollibee’s, McDonalds, Burger King, Pancake House, enz.). Omdat ik 1) voor zover ik weet geen familie hier heb, 2) geen zin heb om mezelf te kruisigen en/of te kastijden en 3) het intens triest vind met Pasen in mijn eentje in een vreetschuur mijzelf tot kotsens toe vol te stouwen, besloot ik naar de kapper te gaan. Dit was sowieso ook nodig na 2 maanden, helemaal met de brandende hitte. Dus stapte ik donderdagochtend mijn appartement uit, de straat op, op weg naar de kapper. Meteen viel mij iets vreemds op, er miste iets in Manilla, een zeker typerend aspect waar ik nu zo’n beetje gewend aan geraakt ben en iets wat dag en nacht doorgaat: de knettergekmakende nietsontziende, oorverdovende rotherrie. Geen toeterende auto’s, geen optrekkende motoren of jeepneys met kapotte uitlaat, geen geschreeuw, geen sirenes, niks van dit alles. Ik schrok zelfs van het gekwetter van vogeltjes die ik voor het eerst hoorde en kon zowaar oversteken zonder de dood in de ogen te staren in de vorm van de grille van een taxi. Nu woon ik pal in het centrum en staat er bij iedere putdeksel normaal gesproken een foodtruck in een walm van rook gefrituurde ingewanden of insecten te verkopen en is er op iedere straathoek wel een Starbucks met ‘goodmorning sir’-roepend personeel en deuropenhouders, maar die bewuste dag was alles dicht, zo ook de kapper…

Twee dagen later, zaterdag besloot ik het er wederom op te wagen en liep naar de kapper, godzijdank open! Het was weer vroeg dus ik was de enige klant en werd daarom ook door vier verschillende vrouwtjes en één ladyboy begroet met het typerend overdreven neppe ‘goodmorning sir!’. Pratend tegen de kassa (ik wist niet tot wie ik mij moest wenden) vroeg ik dus of ik een haircut kon krijgen. Dat kon en ik werd door drie vrouwtjes voorgegaan dieper de kapperszaak in… er werd een gordijntje voor mij open gedaan waarachter een stuk of wat wastafels met ligstoelen stonden. Ik werd naar de eerste stoel gewezen, nam plaats en zoals gebruikelijk was de stoel lekker laag. Om met mijn hoofd in de buurt van de al even lage wasbak te geraken moest ik helemaal onderuit zakken, mijn achterste zittend op het stuk waar de locals hun benen op legden en mijn benen uitstrekkend tot ver onder het gordijn. Dit zorgde uiteraard voor enorme hilariteit bij het personeel en giechelend verontschuldigden de dames zich voor mijn lengte. In de wasbak werd mijn haar gewassen, tot dusverre niks nieuws. Echter, na de eerste wasbeurt werd het licht gedimd en vielen mij de esoterische kaarsen pas op. Wat volgde was een hoofdmassage met een sterk geurend goedje. Ik weet niet precies wat de massage (die overigens ruim 10 minuten duurde) voor nut had in het kappersproces maar ik vond het wel lekker. De jongedame drukte met al haar kracht haar vingers in mijn hoofd wat op een pijnlijke manier lekker was en tegelijkertijd op een lekkere manier weer pijnlijk was. Begeleid met Queen’s ‘I want it all’, Abba’s ‘money money money’ en One Direction lag ik daar dus vrij ongemakkelijk gemasseerd te worden. Op het moment dat ik dacht, oke nu ga ik me eraan overgeven, (waarschijnlijk jatten ze mijn hele tas leeg, drogeren ze me, snijden mijn vitale organen uit mijn lijf, gebruiken mijn haar voor pruiken en verwerken mijn botten tot huidscrub) en val in slaap, draaide de juffrouw de kraan open en begon het goedje uit mijn haar te spoelen. Ze vroeg of ik het fijn vond en schor en versuft antwoorde ik ‘yes miss’. Ik kreeg een tulband van handdoeken op mijn hoofd, het licht ging aan, het gordijntje werd geopend en ik werd verzocht in de kappersstoel plaats te nemen, aldus deed ik.

Daar stond een oude Filipina te wachten en vroeg mij hoe ik mijn haar droeg. ‘Op mijn hoofd’, had ik willen zeggen maar de kapster was mij voor en gaf mij opties door met haar kam mijn haar in allerlei modellen te kammen: de Elvis (grote kuif), de boyband (kuif strak langs voorhoofd naar rechts), de Reagan (vol naar achteren), de Hitler (alles naar één kant) enz. ik heb geloof ik ook nog de Beatrix voorbij zien komen (of het was de hallucinerende bijwerking van de esoterische kaarsen). Ik koos voor de SS kampbewaarder (het gebruikelijke) maar ze begon met de Jan Wolkers(alles door elkaar). Terwijl het meisje, die mij net had gewassen en gemasseerd, spastisch een verloren strijd voerde met de plukken haar die ze wilde wegvegen voordat ze op mijn kappersschort vielen, werd ik geknipt. Het hele knipproces duurde ook weer lang omdat de kapster bij iedere knipbeweging toestemming vroeg het haar af te knippen en zich iedere keer verontschuldigde als ik mijn hoofd miniem in een andere positie moest bewegen (in tegenstelling tot Nederlandse kappers die grof je hoofd alle kanten opduwen alsof ze een aardappel aan het schillen zijn). Halverwege kreeg ik een kopje kruidenthee en kwam er tot twee keer toe een kastje op rollertjes voorbij met tijdschriften. Langzaamaan kreeg mijn haar model en toen er een spiegel achter mijn hoofd verscheen waarop ik knikkend instemde met het resultaat, dacht ik dat het voorbij was. Ik wilde opstaan maar werd tegengehouden door een vrouwtje die stevig een handdoek in mijn kraag knoopte alsof ze een cruisesschip aan de kade wilde leggen. ‘Rinse sir’ zei ze, dus braaf volgde ik haar weer naar de geheimzinnige ruimte achter het gordijn. ‘Hot or cold sir?’ vroeg ze en voordat ik mijn voorkeur kon uitspreken werd mijn haar met lekker warm water gewassen (wat een verschil met Nederland waar je na je knipbeurt direct de hort op gestuurd wordt en de rest van de dag zelf de haren uit je kraag mag vegen). Ik kreeg weer een tulband van handdoeken op mijn hoofd en mocht weer gaan zitten in de kappersstoel voor een laatste inspectie en het in model brengen. De kapster pakte een föhn en droogde mijn haar waarna ze het geheel volgens de SS Totenkopftraditie in model bracht. Hierna spoot ze met een spuitbus nog wat glitters over mijn haar ‘for shine sir’.

Anderhalf uur nadat ik warm verwelkomd was door het personeel stond ik weer bij de kassa waar het allemaal begon. Met mijn portemonnee in de hand stond ik angstvallig te wachten op het waarschijnlijk exorbitant hoge bedrag voor deze hele behandeling. ‘Three fifty please’, omdat ik niet kon geloven dat het 350 pesos was begon ik de duizendjes tevoorschijn te halen en wilde 3.500 (=€70) betalen, voor de zekerheid keek ik naar de kassa en daar stond toch echt het schandalig lage bedrag van 350 pesos! Opgetogen liet ik de duizendjes rustig zitten waar ze thuishoorden, in mijn portemonnee, en betaalde de 350. Achter mij stond de kapster met een spuitbus, ‘shine spray sir 1.250 pesos only’, ik bedankte haar vriendelijk doch afwijzend voor het aanbod… als ik glitters in mijn haar wil ga ik wel naar een foute bar in de rosse buurt. Mensen die mij gaan bezoeken, ik stel voor jullie haar lekker te laten groeien en hier met een wild woekerende haardos aan te komen om je voor een schrijntje in de watten te laten leggen en trots glitterend door Manilla te paraderen.