De laatste week in Toronto
Blijf op de hoogte en volg Lars
28 Juli 2013 | Canada, Toronto
Ongelofelijk, mijn laatste week in Toronto is alweer aangebroken! Nu mijn stage op zijn einde loopt begin ik stiekem alweer te denken aan Nederland. Dit heeft het gevolg dat ik dingen hier nu heel anders zie. Bepaalde dagelijkse dingen in Toronto beginnen mij nu op te vallen omdat ik ze nu pas zie in vergelijking met Nederland.
Allereerst natuurlijk de ziekelijke vriendelijkheid in het openbaar. In mijn eerste weken vond ik dit nog geweldig en deed vrolijk mee met iedereen voorlaten, glimlachen, vreemden ‘buddy’ noemen, deuren openhouden en mijzelf de hele tijd verontschuldigen als anderen mij juist iets verkeerds aandeden. Halverwege mijn stage begon ik de domheid van dit alles in te zien en ging ik me irriteren aan oude vrouwtjes die zich in allerlei bochten wrongen om de deur voor mij open te houden, mens loop gewoon door… Op dit moment ben ik in het stadium aangekomen dat ik de Nederlandse egoïstische manier van doen in het openbaar mis. Ik wil juist iedereen chagrijnig aankijken, net doen of ik de enige ben op aarde, dwars door slomere/oudere mensen heenlopen en bovenal stoppen met ‘I’m sorry’ zeggen, ik ben niet sorry, ik ben druk!
Een tweede karaktertrek is het vormen van rijen. Tot mijn stage was ik hier altijd een groot voorstander van, ik ergerde me aan mensen die links op roltrappen stonden of vol voor de uitgang van een trein gingen wachten. Hier in Toronto is het vormen van rijen een Führerbefehl en wordt het uitgevoerd als een Olympische discipline. In het spitsuur staan er twee rijen voor de ingang van de subway, één voor links (laufen) en één voor rechts (stehen). Men vormt ook een rij voor de bushalte, er loopt dus een sliert mensen vanaf de STOP-paal in een rechte lijn, strak langs de weg (zodat de voetgangers er geen last van hebben) en twee aan twee (Noah in zijn ark zou hier trots op zijn geweest). Het probleem bij mijn halte is dat er meerdere bussen stoppen, niet iedereen stapt in de 6, ik bijvoorbeeld heb de 501 nodig. Dit lost men op typisch Canadese en inefficiënte wijze op door vriendelijk je voor- en achter buurman te vragen of hij deze bus neemt, zo ja, verleen je hem/haar voorrang en mag diegene 1 stap verder in de rij zetten. Een ander prachtig voorbeeld is de rij bij het halen van koffie. Ik haal zelf niet zo vaak koffie aangezien ik het simpelweg niet te drinken vind, toch soms is de cafeïne-spiegel zodanig laag dat ik eraan moet geloven. In de koffiezaak worden doorgaans twee rijen gevormd, de eerste is de ‘bestellingsrij’, hierin wacht je netjes totdat de kassajuffrouw je vrolijk groet, je begint dan pas met het uitzoeken van je koffie en/of versnapering. In Nederland arriveer je ook via een rij bij de kassa, waar je dan meteen ‘regular french vanilla and a cream cheese bagel’ roept omdat je je keuze allang gemaakt hebt tijdens het wachten. In Canada niet, daar vraag je hoe het met de kassajuffrouw is, dat de Blue Jays gisteren weer verloren hebben en of ze net een nieuwe pot koffie heeft gezet. Na het bestellen loop je MET JE BON, jahaah zonder bon krijg je hier geen koffie, naar de zogenoemde ‘ophaalrij’. Daar aangekomen wacht je niet totdat je naam is omgeroepen, nee je wacht hier totdat je aan de bar staat waar je, of 10 minuten moet wachten, of een 10 minuten oude (koude) koffie krijgt.
Dan de kledingkeuze. Volgens wikipedia is de doodstraf in Canada afgeschaft maar er geldt denk ik een uitzondering op twee overtredingen:
1. Het dragen van nette schoenen
2. Het dragen van kleding zonder Canadees kenmerk
Niemand hier draagt nette schoenen, mannen in pak lopen op witte sportschoenen of op sandalen! Vrouwen lopen in de winter op kisten en in de zomer op teenslippers. Het is onvoorstelbaar maar waar. De eerste keer dat ik met mijn Canadese kameraad afsprak keek hij doodsbang naar mijn schoenen, bruine, normale stappers die je niet met klittenband dichtmaakt… oeeeh! Hij vroeg wat dat voor schoenen waren, VEN BOEMELS antwoordde ik, toen vroeg hij mij waarom ik daarop liep, of ik naar een bruiloft ging ofzo, nou nee, dit is normaal in Europa. Sindsdien schaam ik me, de volgende keer dat ik naar Canada ga, loop ik eerst even bij de Scapino binnen waar ik een mooi paar witte Nike stappers koop!
De Canadees vormt zijn garderobe rondom het thema Canada. 60% van de mensen hier loopt gewoon over straat in een tshirt met daarop de Canadese vlag, het woord Canada, een bever of een Canadees sportteam. Jassen worden bedrukt met PROUD TO BE CANADIAN en mocht de Canadees al zijn Canada kleding in de was hebben zitten, zet hij een stom petje met de maple leaf op. De Canada gekte beperkt zich niet tot kleding, auto’s hebben vaak vlaggetjes, op voordeuren zie je nationalistische teksten en voor ramen hangen vlaggen. In de gele M van McDonalds staat overal in Canada een klein rood maple leafje.
Dit brengt mij tot het laatste kenmerk: het nationalisme. Je kunt een Canadees niet erger beledigen dan te zeggen dat Canada eigenlijk gewoon de VS is (wat het in feite wel is). Ieder klein verschil met de VS maakt men hier enorm, ieder ander symbool, woord, persoon en natuurfenomeen verheft de Canadees tot heilig nationaal erfgoed. Het grote voorbeeld is Canada’s nationale dier. De VS heeft de Bald Eagle, Groot-Brittannië heeft de Leeuw, Rusland heeft de Beer en Canada heeft…….. jawel de Beaver! In het rijtje van grootmachten heeft Canada als nationale symbool (prominent aanwezig in vlaggen, op de munt, postzegels enz.) een vredelievend knaagdiertje. De reden hiervan komt volgens mij voort uit het anders willen zijn dan de Amerikanen, de Bald Eagle is aanwezig in beide landen, de bever niet en is daarom verheven tot nationale symbool. Het doet er kennelijk niet toe dat de Beaver een onbenullig beest is dat de hele dag op takken kauwt, zolang het maar iets typisch Canadees is (om nog maar niet over de dubbelzinnige connotatie van de Beaver te beginnen).
Een ander aspect is de befaamde Tim Hortons Coffee. Tim Hortons was een Canadese hockeyspeler (lees: ijshockey) die een koffiezaakje begon om wat bij te verdienen. Heel koddig maar tegenwoordig is het een beursgenoteerd megaconcern met een miljardenomzet, net als Starbucks. Toch voelt de Canadees zich verplicht om koffie te halen bij de Tim Hortons, niet bij Starbucks want die zou zo groot, Amerikaans en commercieel zijn… Wederom doet het er niet toe welke koffie beter is, de Canadees drinkt maar wat graag een vies, slap bekertje Timmy’s ‘Double-Double’ (twee keer melk, twee keer suiker) als het maar anders is dan wat de Amerikanen drinken.
En dan is er dan eindelijk iets wat wel mooi is, Canada Day op July 1st. Al weken van tevoren komen er commercials voorbij met ‘what are you gonna do on Canada Day?’. Op straat vragen mensen elkaar wat hun plannen op Canada Day zijn en de vrijdag voor het lange weekend (wat er dit jaar aan Canada Day vooraf ging) wenst iedereen elkaar ‘Happy Canada Day’. Dit klinkt allemaal veelbelovend maar dan gebeurd er iets heel bijzonders. In plaats van groots samen dit chauvinistische feest te vieren met je mede-Canadees, vertrekt de Canadees en masse naar zijn/haar cottage. Hele steden ontvolken gedurende dit weekend en de natuur rondom de steden, known as: ‘Cottage Land/Cottage Country’, overstroomt met ‘City Folk’. Op de magische dag zelf begroet de Canadees zijn landgenoot op afstandelijke wijze met: ‘Morning, oh it’s Canada Day eh? Happy Canada Day buddy!’. Hierna volgt een ontbijt bestaande uit scrambled egg en bacon waarna de Canadees iets roods-wit (kleuren van Canada) aantrekt en gaat vissen. Op het water wens je je mede-vissende-Canadees wel nog vriendelijk een Happy Canada Day maar verder focus je je op deze nationale feestdag voornamelijk op het water en de lauwwarme blikjes Bush Beer. De enige feestelijke uitspatting is een sporadische vuurpijl die één iemand de lucht in schiet, waarna je vanaf het water, vanuit het bos en vanachter de barbecues een WIEEEEHOOOOHAAAA hoort.
’s Avonds is er het grote vuurwerk, verzorgt door de stad. Ik had het genoegen dit in Toronto te bezichtigen. In een afgelegen deel in het verre noorden van de stad werd op een klein plein gedurende 10 minuten vuurwerk afgeschoten, van 11uur tot 10 over 11. Om 12 uur was alles stil en lagen de Canadezen alweer op één oor want morgen moest er gewerkt worden.
Dé nationalistische dag bij uitstek, de dag met de meeste potentie om groots te vieren dat je anders bent dan de verdomde Amerikanen viert de Canadees dan weer heel timide. Overdag wringt de Canadees zich in allerlei bochten om maar niet in aanraking met andere bewoners van ‘The true north strong and free’ te komen. In de avond kan er nog geen drankje vanaf en komt de Canadees heel even uit zijn woning in de stad om naar een kleine vuurwerkshow te kijken. Vergelijk dit met dat wij op Koninginnedag (oh nee, Koningsdag ofzo) onszelf helemaal laten gaan en heel het land (behalve Limburg) oranje kleurt, omdat het de verjaardag van een koningin twee generaties terug was… het verschil kan niet groter zijn.
Al met al heb ik hier met veel plezier gezeten, het Canadese volk is bijzonder, op een positieve manier. De krankzinnige vriendelijkheid is oprecht, als een Canadees je ‘a great day’ wenst dan doet hij dat ook, ’s avonds bij het eten zal hij dan nog aan je denken en ’s zondags in de kerk zal hij een kaarsje voor je welzijn aansteken. Als een Amerikaan je vraagt hoe het gaat moet je vooral niet over jezelf beginnen, de Canadees klapt meteen een fauteuil uit, pakt een notitieboekje en zal met je praten over alle ellende in je leven. Het ziekelijke rijenvormen heeft ook wel iets saamhorigs, je staat samen in de RIJ, je maakt onderdeel uit van de RIJ, de RIJ staat en valt met ieder persoon in de RIJ en mocht iemand voordringen dan grijpt de RIJ tezamen in.
Dingen waar ze trots op zouden moeten zijn: hun geweldige natuur, hun vriendelijkheid en hun zalige Tim Hortons bagels, daar hoor je niemand over. De dingen waar ze zich voor moeten schamen: hun zogenaamde ‘craft beers’, Tim Hortons koffie en hun gebrek aan historie worden groots uitgemeten. De landing van 20 Amerikaanse soldaten nabij Toronto in 1812, gevolgd door de terugtrekking van het leger in Fort York (lees: de lokale muziekfanfare) noemt men ‘The War of 1812’ en viert men groter dan de Noord-Koreanen hun overwinning op het westen vieren.
De komende week vlieg ik weer terug, dit is dus mijn laatste weekend en ik probeer me nu voor het laatst onder te dompelen in het Canadees zijn. Eergisteren ben ik met een groep uit eten en drinken geweest in een lokale brouwerij waarna ik een team vernoemt naar een vogeltje (Blue Jays) dé saaiste sport ooit heb moeten zien spelen: baseball. Vandaag ga ik ook iets typisch Canadees doen: golfen, dit heb ik eerder gedaan hier en waar het om draait is in je kloffie, het liefst pyjamabroek, op een berg staan, met een blik bier aan je riem, ballen wegmeppen en dan keihard FORE roepen. Maandag en dinsdag ga ik weer werken voor mijn baas die de hele week buitenlandse delegaties verteld hoe mooi en tolerant Canada is en hoe fijn immigranten zijn. Tot woensdag, dan ga ik mij op kosten van de baas schandalig vol vreten in het restaurant The Mandarin waar hij bij binnenkomst: ‘AAAH WELKOM TO SHITTY WOK’ zal schreeuwen, het personeel continue belachelijk maakt en Chinese immigranten graag ziet werken in de Canadese mijnen, wel dan als kanariepietjes die als eerse dood neervallen bij een gaslek…
Ik ga dit volk wel een beetje missen!
Allereerst natuurlijk de ziekelijke vriendelijkheid in het openbaar. In mijn eerste weken vond ik dit nog geweldig en deed vrolijk mee met iedereen voorlaten, glimlachen, vreemden ‘buddy’ noemen, deuren openhouden en mijzelf de hele tijd verontschuldigen als anderen mij juist iets verkeerds aandeden. Halverwege mijn stage begon ik de domheid van dit alles in te zien en ging ik me irriteren aan oude vrouwtjes die zich in allerlei bochten wrongen om de deur voor mij open te houden, mens loop gewoon door… Op dit moment ben ik in het stadium aangekomen dat ik de Nederlandse egoïstische manier van doen in het openbaar mis. Ik wil juist iedereen chagrijnig aankijken, net doen of ik de enige ben op aarde, dwars door slomere/oudere mensen heenlopen en bovenal stoppen met ‘I’m sorry’ zeggen, ik ben niet sorry, ik ben druk!
Een tweede karaktertrek is het vormen van rijen. Tot mijn stage was ik hier altijd een groot voorstander van, ik ergerde me aan mensen die links op roltrappen stonden of vol voor de uitgang van een trein gingen wachten. Hier in Toronto is het vormen van rijen een Führerbefehl en wordt het uitgevoerd als een Olympische discipline. In het spitsuur staan er twee rijen voor de ingang van de subway, één voor links (laufen) en één voor rechts (stehen). Men vormt ook een rij voor de bushalte, er loopt dus een sliert mensen vanaf de STOP-paal in een rechte lijn, strak langs de weg (zodat de voetgangers er geen last van hebben) en twee aan twee (Noah in zijn ark zou hier trots op zijn geweest). Het probleem bij mijn halte is dat er meerdere bussen stoppen, niet iedereen stapt in de 6, ik bijvoorbeeld heb de 501 nodig. Dit lost men op typisch Canadese en inefficiënte wijze op door vriendelijk je voor- en achter buurman te vragen of hij deze bus neemt, zo ja, verleen je hem/haar voorrang en mag diegene 1 stap verder in de rij zetten. Een ander prachtig voorbeeld is de rij bij het halen van koffie. Ik haal zelf niet zo vaak koffie aangezien ik het simpelweg niet te drinken vind, toch soms is de cafeïne-spiegel zodanig laag dat ik eraan moet geloven. In de koffiezaak worden doorgaans twee rijen gevormd, de eerste is de ‘bestellingsrij’, hierin wacht je netjes totdat de kassajuffrouw je vrolijk groet, je begint dan pas met het uitzoeken van je koffie en/of versnapering. In Nederland arriveer je ook via een rij bij de kassa, waar je dan meteen ‘regular french vanilla and a cream cheese bagel’ roept omdat je je keuze allang gemaakt hebt tijdens het wachten. In Canada niet, daar vraag je hoe het met de kassajuffrouw is, dat de Blue Jays gisteren weer verloren hebben en of ze net een nieuwe pot koffie heeft gezet. Na het bestellen loop je MET JE BON, jahaah zonder bon krijg je hier geen koffie, naar de zogenoemde ‘ophaalrij’. Daar aangekomen wacht je niet totdat je naam is omgeroepen, nee je wacht hier totdat je aan de bar staat waar je, of 10 minuten moet wachten, of een 10 minuten oude (koude) koffie krijgt.
Dan de kledingkeuze. Volgens wikipedia is de doodstraf in Canada afgeschaft maar er geldt denk ik een uitzondering op twee overtredingen:
1. Het dragen van nette schoenen
2. Het dragen van kleding zonder Canadees kenmerk
Niemand hier draagt nette schoenen, mannen in pak lopen op witte sportschoenen of op sandalen! Vrouwen lopen in de winter op kisten en in de zomer op teenslippers. Het is onvoorstelbaar maar waar. De eerste keer dat ik met mijn Canadese kameraad afsprak keek hij doodsbang naar mijn schoenen, bruine, normale stappers die je niet met klittenband dichtmaakt… oeeeh! Hij vroeg wat dat voor schoenen waren, VEN BOEMELS antwoordde ik, toen vroeg hij mij waarom ik daarop liep, of ik naar een bruiloft ging ofzo, nou nee, dit is normaal in Europa. Sindsdien schaam ik me, de volgende keer dat ik naar Canada ga, loop ik eerst even bij de Scapino binnen waar ik een mooi paar witte Nike stappers koop!
De Canadees vormt zijn garderobe rondom het thema Canada. 60% van de mensen hier loopt gewoon over straat in een tshirt met daarop de Canadese vlag, het woord Canada, een bever of een Canadees sportteam. Jassen worden bedrukt met PROUD TO BE CANADIAN en mocht de Canadees al zijn Canada kleding in de was hebben zitten, zet hij een stom petje met de maple leaf op. De Canada gekte beperkt zich niet tot kleding, auto’s hebben vaak vlaggetjes, op voordeuren zie je nationalistische teksten en voor ramen hangen vlaggen. In de gele M van McDonalds staat overal in Canada een klein rood maple leafje.
Dit brengt mij tot het laatste kenmerk: het nationalisme. Je kunt een Canadees niet erger beledigen dan te zeggen dat Canada eigenlijk gewoon de VS is (wat het in feite wel is). Ieder klein verschil met de VS maakt men hier enorm, ieder ander symbool, woord, persoon en natuurfenomeen verheft de Canadees tot heilig nationaal erfgoed. Het grote voorbeeld is Canada’s nationale dier. De VS heeft de Bald Eagle, Groot-Brittannië heeft de Leeuw, Rusland heeft de Beer en Canada heeft…….. jawel de Beaver! In het rijtje van grootmachten heeft Canada als nationale symbool (prominent aanwezig in vlaggen, op de munt, postzegels enz.) een vredelievend knaagdiertje. De reden hiervan komt volgens mij voort uit het anders willen zijn dan de Amerikanen, de Bald Eagle is aanwezig in beide landen, de bever niet en is daarom verheven tot nationale symbool. Het doet er kennelijk niet toe dat de Beaver een onbenullig beest is dat de hele dag op takken kauwt, zolang het maar iets typisch Canadees is (om nog maar niet over de dubbelzinnige connotatie van de Beaver te beginnen).
Een ander aspect is de befaamde Tim Hortons Coffee. Tim Hortons was een Canadese hockeyspeler (lees: ijshockey) die een koffiezaakje begon om wat bij te verdienen. Heel koddig maar tegenwoordig is het een beursgenoteerd megaconcern met een miljardenomzet, net als Starbucks. Toch voelt de Canadees zich verplicht om koffie te halen bij de Tim Hortons, niet bij Starbucks want die zou zo groot, Amerikaans en commercieel zijn… Wederom doet het er niet toe welke koffie beter is, de Canadees drinkt maar wat graag een vies, slap bekertje Timmy’s ‘Double-Double’ (twee keer melk, twee keer suiker) als het maar anders is dan wat de Amerikanen drinken.
En dan is er dan eindelijk iets wat wel mooi is, Canada Day op July 1st. Al weken van tevoren komen er commercials voorbij met ‘what are you gonna do on Canada Day?’. Op straat vragen mensen elkaar wat hun plannen op Canada Day zijn en de vrijdag voor het lange weekend (wat er dit jaar aan Canada Day vooraf ging) wenst iedereen elkaar ‘Happy Canada Day’. Dit klinkt allemaal veelbelovend maar dan gebeurd er iets heel bijzonders. In plaats van groots samen dit chauvinistische feest te vieren met je mede-Canadees, vertrekt de Canadees en masse naar zijn/haar cottage. Hele steden ontvolken gedurende dit weekend en de natuur rondom de steden, known as: ‘Cottage Land/Cottage Country’, overstroomt met ‘City Folk’. Op de magische dag zelf begroet de Canadees zijn landgenoot op afstandelijke wijze met: ‘Morning, oh it’s Canada Day eh? Happy Canada Day buddy!’. Hierna volgt een ontbijt bestaande uit scrambled egg en bacon waarna de Canadees iets roods-wit (kleuren van Canada) aantrekt en gaat vissen. Op het water wens je je mede-vissende-Canadees wel nog vriendelijk een Happy Canada Day maar verder focus je je op deze nationale feestdag voornamelijk op het water en de lauwwarme blikjes Bush Beer. De enige feestelijke uitspatting is een sporadische vuurpijl die één iemand de lucht in schiet, waarna je vanaf het water, vanuit het bos en vanachter de barbecues een WIEEEEHOOOOHAAAA hoort.
’s Avonds is er het grote vuurwerk, verzorgt door de stad. Ik had het genoegen dit in Toronto te bezichtigen. In een afgelegen deel in het verre noorden van de stad werd op een klein plein gedurende 10 minuten vuurwerk afgeschoten, van 11uur tot 10 over 11. Om 12 uur was alles stil en lagen de Canadezen alweer op één oor want morgen moest er gewerkt worden.
Dé nationalistische dag bij uitstek, de dag met de meeste potentie om groots te vieren dat je anders bent dan de verdomde Amerikanen viert de Canadees dan weer heel timide. Overdag wringt de Canadees zich in allerlei bochten om maar niet in aanraking met andere bewoners van ‘The true north strong and free’ te komen. In de avond kan er nog geen drankje vanaf en komt de Canadees heel even uit zijn woning in de stad om naar een kleine vuurwerkshow te kijken. Vergelijk dit met dat wij op Koninginnedag (oh nee, Koningsdag ofzo) onszelf helemaal laten gaan en heel het land (behalve Limburg) oranje kleurt, omdat het de verjaardag van een koningin twee generaties terug was… het verschil kan niet groter zijn.
Al met al heb ik hier met veel plezier gezeten, het Canadese volk is bijzonder, op een positieve manier. De krankzinnige vriendelijkheid is oprecht, als een Canadees je ‘a great day’ wenst dan doet hij dat ook, ’s avonds bij het eten zal hij dan nog aan je denken en ’s zondags in de kerk zal hij een kaarsje voor je welzijn aansteken. Als een Amerikaan je vraagt hoe het gaat moet je vooral niet over jezelf beginnen, de Canadees klapt meteen een fauteuil uit, pakt een notitieboekje en zal met je praten over alle ellende in je leven. Het ziekelijke rijenvormen heeft ook wel iets saamhorigs, je staat samen in de RIJ, je maakt onderdeel uit van de RIJ, de RIJ staat en valt met ieder persoon in de RIJ en mocht iemand voordringen dan grijpt de RIJ tezamen in.
Dingen waar ze trots op zouden moeten zijn: hun geweldige natuur, hun vriendelijkheid en hun zalige Tim Hortons bagels, daar hoor je niemand over. De dingen waar ze zich voor moeten schamen: hun zogenaamde ‘craft beers’, Tim Hortons koffie en hun gebrek aan historie worden groots uitgemeten. De landing van 20 Amerikaanse soldaten nabij Toronto in 1812, gevolgd door de terugtrekking van het leger in Fort York (lees: de lokale muziekfanfare) noemt men ‘The War of 1812’ en viert men groter dan de Noord-Koreanen hun overwinning op het westen vieren.
De komende week vlieg ik weer terug, dit is dus mijn laatste weekend en ik probeer me nu voor het laatst onder te dompelen in het Canadees zijn. Eergisteren ben ik met een groep uit eten en drinken geweest in een lokale brouwerij waarna ik een team vernoemt naar een vogeltje (Blue Jays) dé saaiste sport ooit heb moeten zien spelen: baseball. Vandaag ga ik ook iets typisch Canadees doen: golfen, dit heb ik eerder gedaan hier en waar het om draait is in je kloffie, het liefst pyjamabroek, op een berg staan, met een blik bier aan je riem, ballen wegmeppen en dan keihard FORE roepen. Maandag en dinsdag ga ik weer werken voor mijn baas die de hele week buitenlandse delegaties verteld hoe mooi en tolerant Canada is en hoe fijn immigranten zijn. Tot woensdag, dan ga ik mij op kosten van de baas schandalig vol vreten in het restaurant The Mandarin waar hij bij binnenkomst: ‘AAAH WELKOM TO SHITTY WOK’ zal schreeuwen, het personeel continue belachelijk maakt en Chinese immigranten graag ziet werken in de Canadese mijnen, wel dan als kanariepietjes die als eerse dood neervallen bij een gaslek…
Ik ga dit volk wel een beetje missen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
