Toronto: Chapter I

Zo, ruim 4 jaar na mijn eerste bezoek aan Canada ben ik er eindelijk weer terug. Waar ik de vorige keer de westkust onveilig heb gemaakt, zal ik ditmaal de oostkust aan een grondige inspectie onderwerpen. Dit doe ik vanuit de grootste stad van dit prachtige land, Toronto. Na de nodige ellende rondom het verkrijgen van mijn werkvisum, waar ik niet langer meer over wil vertellen ben ik 1,5 maand te laat begonnen.
Op dit moment zit ik hier al ruim een week. Ik woon ver, ver, heel erg ver uit het centrum bij 2 hele aardige mensen die ik via Isabelle ken. Zij hebben me opgevangen hier, koken voor me en helpen me met alles wat je maar kunt bedenken (op dit moment zit het vrouwtje een nieuwe rits in mijn laptoptas te naaien), erg fijn dus. Toch kijk ik nu al 3 dagen met smart naar volgende week maandag uit omdat ik dan mijn eigen stekkie heb. Begrijp me niet verkeerd, de mensen zijn vreselijk aardig maar ik kan er niks, bovendien is het ver weg van werk en alle hoogtepunten van de stad.

Ik loop stage bij de Toronto Association for Business Improvement Areas, kortweg TABIA. Hier begin ik ’s ochtends om 9 uur en rond 3 uur/half 4 stap ik weer eens op. Het is een soort overkoepelende organisatie van de tientallen BIAs (Business Improvement Areas) in Toronto, in totaal zijn 37.000 bedrijven bij ons aangesloten. Al deze bedrijven betalen contributie en van dat geld organiseren wij conferenties, verzamelen en delen wij informatie, lobbyen we bij de municipality of Toronto en de provincie Ontario, nemen we deel aan vergaderingen, bemiddelen tussen de BIAs, regelen we promotie voor de BIAs en trakteren we onszelf op dure lunches. Het is dus een hele brede organisatie die overal middenin zit. We onderhouden goed contact met zowel de eigenaar van een Chinees groentewinkeltje als met de CEO van Air Canada, met radiostations en het openbaar vervoersbedrijf, met kleine ambtenaren en met de burgemeester Rob Ford himself. Op deze manier krijg ik dus van vrijwel ieder aspect van Toronto iets te zien. Vandaag stond een presentatie van de Corus Entertainment Group op de agenda. In een Lincoln Towncar Taxi reden we naar het hoofdgebouw hiervan waar we, na een saaie presentatie over reclame op de radio, getrakteerd werden op een geweldige lunch. Ik ben mezelf hier compleet te buiten gegaan, en zit nu nog de meloenen, tuna sandwiches en browniegebakjes op te boeren. Morgen staat brunch in het Ritz-Carlton Hotel op de agenda, en daarna een meeting met de Event Network Group.

Helaas is mijn bestaan hier niet alleen maar blingbling en glamour. Het contrast kan niet groter zijn tussen mijn werk en mijn privéleven. Als ik terugkom van het werk, waar ik de succesvolle held uithang, stap ik gewoon samen met het gepeupel in de trein. Vanaf 1 april woon ik in een klein rothok in de kelder van een studentenhuis. Ik bel amper, heb amper geld om koffie te halen, laat staan bier te drinken. Toronto geeft veel maar neemt meer, ik heb een telefoon moeten kopen: 80$, beltegoed en aansluitkosten: 50$, weekabonnement trein: 80$, 2 maanden huur: 1370$, schoonmaakkosten: 100$, internet: 52$, aansluitkosten internet: 15$, verplichte monteur voor internet: 50$, maandabonnement subway: 120$, Canadasjaal: 12$, 3 Toronto t-shirts: 12$, enz, enz, enz. Goed, die laatste twee waren niet strikt noodzakelijk maar feit is er loopt een lang spoor bloed over de straten van Toronto leidend naar een stervend, rottend karkas wat ooit mijn florissante portemonnee was. Om over de oh-zo-ongunstige Euro-CaDollar koers maar niet te spreken. Over de hele wereld vallen banken om en storten economieën in, maar goh wat vreemd in Bankcapital Toronto worden overal nieuwe gebouwen de grond uit gestampt en lopen bankiers grijnzend over straat hun miljoenen te tellen, hoe komt dit vraagt u zich af? Simpel :door trieste zielen als de mijne, onwetende naïeve internationale studenten die zich hier vrijwillig en onbetaald de laatste centen uit de zak laten kloppen!

Na dit uitvoerige en ongetwijfeld deprimerende relaas over mijn financiële toestand denkt de lezer nu zeker weer dat ik in diepe armoe ergens in een hoekje zielsalleen aan het wegkwijnen ben. Vrees niet, ik heb het prima naar mijn zin en zou dit zo weer doen. Toronto is voor mij als de theekopjesattractie in de Efteling, zolang je erin zit heb je de tijd van je leven, als je eruit stapt ben je kotsmisselijk. Nou duurt alleen dit ritje 4,5 maanden…