The real life

Het échte leven, ja na de vorige blog waarin mijn neus vaak in de boter is gevallen, ben ik deze week juist vaak met mijn neus op de feiten gedrukt. Het begon allemaal met de meeting in het Ritz-Carlton Hotel.
Op donderdag hadden we om half 10 een meeting met de Event Network Group, althans dit was de bedoeling. Deze meeting zou plaatsvinden in het Ritz-Carlton Hotel, in de Galeria Room. Dit was een prachtige ruimte met uitzicht over een groot deel van Toronto, er was uiteraard weer een uitbundige catering aanwezig waar ik dan ook gretig gebruik van heb gemaakt (één van de dingen die er in overvloed lagen waren notenrepen, in de verpakking, hier heb ik zoals het een echte Hollander betaamd mijn hele tas mee volgeladen). Alle vertegenwoordigers van de BIAs waren aanwezig en ik moest goed opletten wie wie was aangezien ik de volgende meeting de minutes moest maken. Na een korte voorstelronde kwamen wat oude agendapunten langs zoals:
- Ambassadors, dit zijn mensen in een bepaalde BIA die de straat op gaan en daar muziek maken, toeristen trekken en als vriendelijke wegwijzers werken. Met een budget van 50,000$ alleen al in de Waterfront BIA is dit dus een flink project. Behalve goed voor toeristen is dit ook een superplan voor afgestudeerde studenten van hapsnapopleidingen zoals Geschiedenis, Cultuur, Conservatorium en Toneelschool. Er heerst een enorme werkeloosheid onder die mensen en op deze manier kunnen ze toch wat bijverdienen en (tot een zekere, op het beschaamde af, hoogte) hun opleiding eer aan doen.
- BIA Beer, dit project stimuleert de verschillende locale brouwerijen in de stad (die wonderbaarlijk allemaal aan de rand van faillissement staan) om hun locale bier te brouwen. Zo krijg je dus bijvoorbeeld een Waterfront biertje in de Waterfront BIA, een Spadina biertje in mijn BIA etc. Ik heb me bij TABIA opgegeven om hier een bijdrage aan te leveren, gezien mijn Europese bierbrouw-achtergrond… (ahum)
Toen was het de bedoeling dat we een gewone infosessie kregen van de ENG over hun hulp gedurende de vele evenementen die wij en de BIAs organiseren. Drie mannen in pak stonden op en er verscheen een prachtige ppt. presentatie van de Oxford Real Estate Company. Na een uur durende presentatie over het belang van een nieuw conferentiecentrum met woon,- kantoor,- en winkelruimte wat 900,000,000$ zou moeten gaan kosten kwam de aap uit de mouw. In dit enorme complex moest ook een MGM casino komen, en laat deze kwestie nou net toevallig over 2 weken voor de gemeenteraad komen. Canadezen houden blijkbaar niet zo van casino’s in hun binnenstad en er zou hierover gestemd worden. Aan het einde verzochten de heren de afgevaardigden van de BIAs (die in direct contact staan met de afgevaardigden van hun stadsdelen in de gemeenteraad) om hun superieuren van ‘wat meer informatie te voorzien’ voordat ze ‘overhaaste en onjuiste (lees: anti-casino) beslissingen’ maakten. Het was dus gewoon een hele vieze manier van dit rotbedrijf om in de gemeenteraad te komen. Erger nog was dat sommige afgevaardigden meteen begonnen te vragen wat er voor hun in zat als ze dit deden. De Oxford mensen maakten de BIA afgevaardigden lekker met een ondergrondse parkeergarage, busterminal en looproute van midtown naar Waterfront, om zo de verkeersproblemen op te lossen. Een hilarische Australische vent (van Oxford) liet een soortgelijk project in Melbourne zien en beloofde Toronto een gouden toekomst als conferentiestad. Hij zei dat Toronto de 4e of 5e stad van Noord-Amerika is en op 33e plek stond als het ging om conferentieruimte. Op deze manier probeerde hij een behoefte te kweken voor iets wat niet nodig was en zo dus slinks hun hotelplan erdoorheen te drukken.
Dit was dus meteen al een les Politics voor gevorderden, hier kon geen meneer Pluis, Akker of wie dan ook mij op voorbereiden! Helaas durfde ik geen foto’s te maken tijdens het gesprek maar ik heb wel een aandenken gejat, een heuse Ritz-Carlton-pen, haha. Vrijdag stond voor mij redelijk in het thema van Simone’s vertrek naar Vancouver, ik heb deze dag verder niks gedaan. Zaterdag ben ik de toerist gaan uithangen want het was superlekker weer. Zondag was het Pasen en de familie waar ik nu al 2 weken bij verblijf vierde dit groots. Ik heb de hele dag gevroten, gelachen en gedronken. Ook ben ik meteen uitgenodigd door de zoon om een weekend mee te gaan naar hun huisje in de bossen om daar te vissen (en bier drinken), golfen (en bier drinken) en kajakken (en bier drinken).
Maandag was dan eindelijk de dag dat ik ging verhuizen. Het is een kamer in de kelder van een studentenhuis. De kamer is op zich in orde maar wel vol oude meuk. Ik heb ALLES moeten kopen, van beddengoed tot keuken/kookgerei. Niks werkte meteen dus ik moest overal achteraan bellen en moest diezelfde dag met 3 volle tassen in de ene hand, een dekbed in de andere en een kussen onder mijn oksels, door de ijzige poolcirkelhagel naar huis rennen. Ik als absolute a-technische ramreut heb zelfs een douchegordijn gefabriceerd waar menig pools aannemersbedrijf jaloers op zou zijn! Over pools gesproken, de man die mijn internet heeft geïnstalleerd was een Pool. Hij heeft zich meteen flink doen gelden door een mega-Polen-bout te leggen in mijn kleine kakhok. Helaas was het internet nog niet aangesloten toen, want anders was ik zeer zeker even naar Geert Wilders’ polenmeldpunt gegaan om mijn beklag te doen.
Morgen (dinsdag) moet ik weer werken, aangezien ik de maandagmorgenmeeting (wow Word rekent dit woord goed gewoon) gemist heb, heb ik geen idee wat mij gaat wachten deze week. Mijn planning is in ieder geval om de man van de locale bierbrouwerijen te benaderen en hem mijn hulp aanbieden evenals het milieumeisje van de vorige meeting contacteren om te vragen wat ik voor haar kan doen. Zolang ik hier ben wil ik namelijk zoveel mogelijk overal in betrokken zijn en overal mijn Hollandse neus in steken, wie weet wat voor contacten ik hier aan overhoud…