Drukte alom

Ik heb de afgelopen week geen tijd gehad omdat ik druk was. Jaja, druk zal/zullen de lezer(s) denken, we hebben de foto’s gezien. Toegegeven, ik heb ook leuke dingen gedaan. Jammer genoeg is dit niet het enige wat ik doe, en foto’s van mij op kantoor, in vergadering of aan het stofzuigen op facebook zetten voegt niks nieuws toe aan alle crack die er al staat.

Vorige week woensdag had ik samen met de baas John en mij Duitse collega Severin een meeting met mensen van de Yellow Pages (de Gouden Gids). In hun visie was hun concept (telefoonboek, klapper naast de draaischijftelefoon) stervende, joh… Vandaar dat ze een nieuwe app hadden ontwikkeld die ze in Toronto wilden lanceren, dit ging gepaard met een miljoenen kostende marketing campagne. Onderdeel daarvan was een wedstrijd onder de 74 BIAs (wat zijn BIAs? lees blog 1), drie daarvan kregen 100,000$ om hun community op te pimpen. Het doel was om een foto met een geel kledingstuk te maken in een klein bedrijf in een BIA, de origineelste drie wonnen de prijs. Op een zaterdag in November zou dan de winnaar bekend worden gemaakt in een groots evenement waarbij tevens de CN-Tower geel verlicht zou worden. Aan ons de taak om deze wedstrijd en daarmee dus de reclamecampagne van de YPs aan te prijzen bij de BIA boards of management. Natuurlijk stond hier een beloning voor ons tegenover, CASH! John (de baas) beloofde mij dat als we goed ons best deden en de BIA boards konden overtuigen, we een koffiemachine kregen. Ik dus meteen aan de slag met kijken welke BIAs het beste betrokken konden worden, welke een oneerlijke voorsprong hadden in de wedstrijd en hoe we de kleinere BIAs ook een kans konden geven. Opeens begon er mij iets te dagen, het was niet voor November eer we duidelijkheid kregen of de campagne een succes was of niet, dus tegen de tijd dat ik MIJN koffiemachine kreeg zat ik al lang en breed aan de senseo back home! Een grote teleurstelling dus, het behoeft ook geen uitleg dat ik onmiddellijk al het werk uit handen heb laten vallen en demonstratief spelletjes op het internet ben gaan spelen…

De volgende dag hadden we een grote meeting in de conference room van het kantoor met alle organisatoren van onze Annual National BIA Conference. Het was interessant om te zien wat er allemaal bij kwam kijken en in het begin volgde ik de gesprekken op de voet, na een kleine 3 uur waren we pas bij punt 3.1 van de agenda: guided tours, gevolgd door 3.2: hop-on-hop-off tours, gevolgd door nog tig punten tot aan punt 9. Zelden heb ik zo'n lange vergadering meegemaakt, ik heb me van ellende volgegoten met kamillethee (goor) en volgepropt met peanutbutter granola bars om maar even te kunnen staan, die drie stappen van de tafel naar het buffet waren voor mij noodzakelijk en ik vind het een godswonder dat niemand van de gegadigden ook maar één keer naar de WC of iets moest. Kennelijk is het nog al wat, zo’n congres organiseren.

Op zaterdag was ik uitgenodigd voor een verjaardagsfeest van een vriend van Chris (zoon voormalige gastouders). Hij wilde mij overtuigen dat de Ontario Beers wel lekker waren, dus naar de pub. Ik heb er 3 geproefd en vond er maar één echt lekker. Voor de kenners, dit bier smaakte enigszins naar het inmiddels uitgestorven Christoffel Bier uit Roermond. Hierna gingen we naar de Biermarkt, een gigantische zaal waar overal Nederlandse teksten op de muur stonden en ALLE Belgische bieren werden geschonken. Huilend van geluk heb ik mij daar tegoed gedaan aan weer 3 parels, waaronder een Rochefort 10 voor 20$! De avond was verder bijster gezellig, geloof ik, het volgende wat ik mij kan herinneren is dat de taxichauffeur voor mijn huis stopt en Chris uit het raam kotst, waarop ik denk: hop-off!

Gek genoeg voelde ik mij zondag prima, ik was best blij! Maandag was daar toch de man met de hamer, een typisch geval van de kater komt later. In de maandagmorgenmeeting (prachtig woord), kon ik mijn ogen amper open houden en kreeg dus ook totaal niet mee dat wij die middag naar het Marriot Hotel gingen om daar uitgebreid de laatste details te bespreken. Toen ik dus iets voor 12en gevraagd werd om even downtown te gaan besloot ik hier positief op te antwoorden om ‘even’ het kantoor uit te zijn. We reden naar het Marriott en de hel begon. In de lobby stond een klein, ielig, gedrocht van een man met een grote grijns en nog grotere voortanden. ‘Good afternoon you all and welcome at the Toronto Downtown Eaton Centre Marriot Hotel, Tabia I presume?’ ‘Delighted, to meet you, my name is Simon Fáááááárey’. Een vreselijk Brits figuur met een hoofdpijnkwekend fel roze overhemd en stropdas uit ‘Reading, west of London’ was onze ‘aide-de-camp’. Als een slavendrijver in Birma dwong hij mij op de roltrap te stappen, die mij en mijn collegae naar Mr. Farey’s torture dungeon voerde, de klok van het nabijgelegen court house sloeg half 1… In een urenlange kwelling in de megagrote ondergrondse conferentiezalen werd ALLES besproken in dat bespottelijke pisaccent. De hoeveelheid tafels, waren dat 5ft. of 6ft. tafels, wilden we 10 of 12 man per tafel, muzieksoorten, versterkers, van welke kant gingen de afgevaardigden het podium op, ALLES, ALLES, ALLES passeerde de revue, staand nog wel! Na 3,5 uur kon ik dan eindelijk naar huis!

Donderdag moesten we weer naar het Marriott, deze keer voor wel iets fijns. We gingen namelijk het diner voor het Gala Awards Event beoordelen. Mr. Farey was ook weer van de partij, OH JOLLY! Na een korte introductie in de lobby waarbij mr. Farey mij op een typisch Britse manier beledigde, wat aanvoelde als een compliment: ‘Oh, Lars we met already, you are Dutch aren’t you? I can tell by your gorgeous Dutch accent!’ (zeg dan meteen dat ik als een boer Engels praat), gingen we weer op dezelfde roltrap naar beneden. In de Simcoe Hall was een tafel gedekt (duidelijk een 5ft. tafel), er stonden twee obers aan weerszijden daarvan die zich netjes voorstelden, zij zouden ons vanmiddag op onze wenken bedienen. We begonnen met de entree, ‘Grilled Mediterranean Vegetable Stack with Goat Cheese, Balsamic and Basil Oil’. Een showbord werd in het midden gezet, waarna wij allemaal onze eigen gerechten kregen, dit showbord draaide rond en Mr. Farey vertelde kort wat over dit bepaalde gerecht. Ook werd er meteen wijn ingeschonken waar ook weer een heel lulverhaal aan vast zat. Vervolgens kwam een kipgerecht en een vegetarisch currygerecht, de wijn werd constant bijgeschonken en bij dit gerecht hoorde een andere wijn, ik had mijn glas nog halfvol dus kreeg een nieuw glas. Zoals je je kunt voorstellen voelde ik me best wel opgejaagd dus ik tikte die wijn achterover als de malle, wat ertoe leidde dat rond het dessert ik mijn voeten niet meer voelde. Het dessert, oh wat was dat geweldig. Chocola was het thema en diabetes was het doel, we kregen een trio van Chocolate Creme Brulee Tart, Gianduja Dome (mega bonbon, met hazelnootvulling en stukjes hazelnoot erin, soort opgepimpte Bossche bol) en Milk Chocolate Shooter (chocolademousse in een shotglas met middenin warme chocoladeprut). Rond 2uur zwalkten we allemaal het hotel weer uit.

Vanochtend werd ik wakker gebeld door mijn Duitse collega, waar ik bleef… Toen ik hem half slapend, half lachend te kennen gaf dat we pas om 12u begonnen en hij dus voor een Duitser wel erg vroeg aanwezig was, brak de arme Beier bijna in tranen uit. Vandaag dus, zaterdag moet ik werken. Ja, zo zie je maar dat ik ook écht wel werk. Het congres begint morgen en duurt tot woensdag, vandaag de laatste voorbereidingen, morgen, maandag, dinsdag, woensdag 7uur ’s ochtends, in pak, fris en vrolijk aan de bak tot een uur of 11 ’s avonds. Ik heb er zin in! … in de Chocolade Creme Brulee Tart dan hea!