Het Congres!
Blijf op de hoogte en volg Lars
23 April 2013 | Canada, Toronto
Trillend van moeheid, strompelend van de pijn in mijn voeten, tranend van het weinige slapen en stinkend van het harde werken zit ik nu in de lobby van het hotel te wachten tot de laatste afgevaardigde opgesodemieterd is. De 2013 BIA National Conference in het Marriott Hotel is eindelijk tot een einde gekomen, en eerlijk gezegd ik ook!
Sinds zaterdag ben ik bijna non-stop in de weer geweest. ’s Ochtends om half 6 op, om 7 uur stralend delegates verwelkomen, de hele dag door achterlijke vragen beantwoorden (of ik lippenbalsem heb bijvoorbeeld), mensen helpen (of ik hun auto in de garage wil parkeren bijvoorbeeld) en ’s avonds tot een uur of 12 socializen in de ‘Hospitality Suite’, daar straks meer over.
Officieel begon het congres zondag pas, maar zaterdag moest ik helpen met alles opzetten, tassen vullen, mappen klaarleggen, enz. Zondagochtend 7 uur was ik volledig in pak, fris en vrolijk aanwezig om de meer dan 300 BIA afgevaardigden uit heel Noord-Amerika te registreren, verwelkomen en te assisteren. Ik was net 1,5 uur bezig toen mijn baas zwetend en stressend mij sommeerde in zijn plaats naar de Albion-Islington (Little India) BIA te gaan. In een bus vertrokken we met ongeveer 20 mensen naar dit voorbeeldgebied. Ik raakte aan de praat met een vrouw uit BC, een advocaat uit Noord Ontario en een jonge self-employed knul hier uit Toronto. Aangezien ik absoluut geen enkel idee had wat ik moest doen, waar we heen gingen en hoelang het duurde probeerde ik subtiel deze informatie te ontfutselen. Na een 1,5 uur durende busrit kwamen we aan op een groot kruispunt met aan alle kanten kleine Indiase winkeltjes. We stapten uit en werden ontvangen door mr. Vincent Crisanti, councillor van dit gebied van Toronto en mr. Shamsher Singh, hoofd van de BIA. Pas toen iedereen zijn camera pakte en foto’s begon te maken begreep ik wat we kwamen doen, we kwamen de BIA inspecteren. Later in het congres zouden er namelijk awards worden uitgereikt, deze BIA was één van de genomineerden en ik was dus kennelijk lid van de jury. Plantenbakken werden onderzocht, lantaarnpalen werden beklommen, winkeliers werden ondervraagd en parkeerplaatsen werden geteld. Ik ging ook meteen aan de slag en besloot de plaatselijke Starbucks te testen voor koffie, om vervolgens een bankje te inspecteren door mijn koffie daar te nuttigen. Zodoende probeerde ik mij van de groep af te zonderen. Dit mocht helaas niet baten want aangezien ik de enige in pak was dachten de Councillor en BIA Chair dat ik in charge was. Ik vertelde ze dat ik in John Kiru’s (mijn baas) plaats was, meteen kreeg ik hun businesscards en werd ik uitgenodigd om het winkeltje van de vrouw van de Councillor te bezoeken. Bluffend als een gek heb ik deze middag overleeft. Hierna stapten we weer de bus in, kregen zalig Indiaas eten als lunch en ik dacht dat we terug naar het Hotel gingen voor de Cheese and Wine Reception, niets was minder waar… Na weer een uur gereden te hebben kwamen we aan bij de Woodbine Horse Race Track, dit was vroeger één van de meest prestigieuze paardenrenbanen van Canada. Nu willen ze het platgooien en er een huge casino op bouwen. Ook hier kregen we een rondleiding. Ongelofelijk maar waar, want wat bleek nou… deze plek was de grote tegenhanger van de plek die de Oxford mannen (zie blog 2) samen met MGM wilden bouwen in downtown Toronto. Ik was dus nu weer in de miljoenenlobby van de tegenstander terecht gekomen… Na de rondleiding kregen we een drankje aangeboden in hun casino en ik besloot om de tijd te doden en 2 dollar in de slotmachine te gooien. Er begonnen wat lampjes te knipperen en ik drukte lukraak op een knop, wat dierenplaatjes draaiden voor mijn ogen en weer brandde er een lampje, dus ik daarop drukken. Ondertussen was de jonge kerel die ik eerder ontmoet had achter mij komen staan en zei: ‘Cash my friend!’, dus ik drukte op de cash-knop, hopend op mijn 2 dollar inleg, nou die 2 dollar kwam, samen met nog 30 van zijn vriendjes! Ik had gewoon 60 dollar gewonnen, in 2 dollar muntjes! Gelukkig gingen we hierna terug naar het hotel waar ik samen met mij 2 collega’s van OBIAA (de Ontario tak van TABIA) op kosten van de baas uit eten ging. Die avond besloot ik samen met mijn collega’s de Hospitality Suite te bezoeken. Mijn baas had de presidential suite gehuurd en daar was iedere avond van het congres een socialize-gebeuren gaande met gratis drank en hapjes. Deze suite zou een begrip worden gedurende het congres…
Dag twee, maandag, 7uur weer (minder fris) aan de bak. Dit was de grote dag, alle ruim 300 mensen zouden komen en het was dan ook gigantisch druk. In de ochtend sprak de vice-burgemeester van Toronto, ik had slechts 5 minuten tijd om naar hem te luisteren want de plicht riep weer. Toen kwam de lunch, geweldig! Alles hadden ze, wraps, broodjes, salades, gebak, je kon het zo gek niet verzinnen of in schalen werd het opgediend. De in de afgelopen weken weggewerkte kilo’s hadden zich in één middag weer gezellig gesettled op mijn buik. In een bijna comateuze toestand van volheid ging ik weer terug aan de bak achter de registration desk, toen daar opeens allemaal security de roltrap (of stairway to hell als wij hem noemde) afkwam. Voor mijn balie kwam zowaar de premier van Ontario langs met mijn baas en de OBIAA baas. Ik verzamelde al mijn eetlust en schepte 2 meloenstukjes en een kaasbroodje op en nam plaats in de balzaal waar ik in alle rust naar haar speech kon luisteren. Haar rol was de conferentie openen en dit deed zij dan ook in een zeer politiek gekleurd praatje. De rest van de dag ben ik naar een aantal lezingen gegaan over het verbeteren van het ondernemingsklimaat, strategic planning en effectief bestuur, bij de laatste twee zat ik bijna slapend in de zaal. Aan het eind van de dag konden we even snel naar huis om ons op te frissen en om te kleden voor het Gala Awards Banquet! Al weken had ik hiernaar uitgekeken, ik was namelijk bijzonder betrokken bij de organisatie hiervan. Zonder mijn geproef in de voorgaande weken was dit diner nooit zo succesvol geworden… Mijn verdere bijdrage hieraan was dat ik met mijn twee vrouwelijke collega’s de mensen bij drie openslaande deuren verwelkomde en uitlegde dat ze overal plaats konden nemen, behalve die tafel in het midden. Lukrake gast: ‘Oh, so the premier will sit at that table?’ , ik: ‘No, she is not coming for dinner’, lukrake gast weer: ‘So the vice mayor will be there’, ik weer: ‘He will be here but did not reserve a table’, lukrake gast alweer: ‘So is it for the nominees?’, ik tot slot: ‘No they just have to sit amongst the others’, lukrake gast tot slot: ‘Wow, I wonder who will be sitting there then...’. Nou meneer/mevrouw de lukrake gast, wij zitten daar! In het midden van de zaal, perfect uitzicht op het podium, gereserveerd door ons!
Het galadiner zelf was, zoals ik al wist, goddelijk. Toch miste er iets bij mijn voorgerecht, ik wist niet precies wat en niemand aan mijn tafel had datgene wat ik miste. Opeens zei Patricia (mijn coördinator), ‘Where is the damn onion?’, en toen wist ik het: de gekarameliseerde ui! Wij de waitress erbij halen, neehoor meneer u heeft zich vergist, die zit er niet bij. Ik wou me omdraaien en verder eten maar Patricia riep: ‘For your information, we are part of the conference committee, we attended the tasting last week where I was promised there was gonna be an onion with it, so don’t you talk down on this guy!’. Binnen 3 minuten kreeg iedereen aan tafel een geheel nieuw bord mét een ui ernaast. Er zaten 300 mensen chique in de balzaal, op het podium stond een 8-tal prijzen die aan het einde van de avond uitgereikt zouden worden. Tijdens het dessert, een trio van chocolade waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds restanten van terugvind, werden de eerste prijzen uitgereikt. Dit waren onzinnige prijzen zoals:
- Bricks and Mortar (beste property development)
- Business Retention (geen idee wat dit inhield)
- Marketing and Communication (spreekt voor zich)
- Safety and Health and Environment
- Special Events and Promotions
Deze prijzen gingen naar BIAs en werden door de executive directors van de BIAs opgehaald. De grote knaller was de Alex Ling – Lifetime Achievement Award, Alex Ling is de founder van het BIA systeem en iedere 10 jaar wint iemand deze prijs. Deze keer won een oude vrouw, wiens leven volgens mijn baas aan de Danforth Village BIA gewijd was, ze had altijd gevochten voor de ondernemers daar en heeft eigenhandig het community-besef daar opgebouwd. Terwijl ze de prijs in ontvangst nam kregen we foto’s van vroeger te zien, toen ze nog jong was… MIJN GOD, tip: wijdt je leven nooit of te nimmer aan een BIA want zoals die vrouw afgetakeld was is onbeschrijfelijk! Ze had de uitstraling van de lekkende kernreactor in Tsjernobyl , de gezichtsuitdrukking van Ötzi de ijsman en een lichaam zo gammel als het meermalig geschonden graf van Ramses II. Om deze vrouw met zo’n lullig prijsje te bedanken vond ik diep triest, toch, voor mevrouw was het in ontvangst nemen van de prijs hét hoogtepunt in haar leven, ze kwam amper uit haar woorden en tranen rolden over haar gemummificeerde kleigezicht.
Die avond ging ik met de collega’s weer naar de hospitality suite, hier was het nu megadruk en binnen de kortste keren liepen de 40+ vrouwen lallend en brallend in veel te korte rokjes door de suite. Sommigen gingen op de pooltafel liggen, anderen hingen over barkrukken en god weet waar ze nog meer op gehangen hebben die avond… Toen rond 12en kwam de minister van financiën binnen. Met een biertje in zijn ene hand, drie 40+ vrouwen in zijn andere en met een grote grijns hield hij een praatje over hoe hij ging investeren in de economie en bla bla bla. Ik had zelf ook al wat bier op dus moest wat lozen en zocht de WC op. Er stond een rij naast de WC en aangezien Canadezen nazi’s zijn als het gaat om rijen, ging ik netjes achteraan staan wachten. Het viel mij al wel op dat ik die minister de rij zag afgaan, iedereen handjes schuddend en praatjes makend. Voordat ik het wist stond die man voor mij, gaf me een hand, keek naar mijn naamplaatje en zei: ‘Well Lars, great talking to you and best of luck with TABIA’. Het gekke was dat ik die man nog nooit gesproken had, hij had dus zoals het een echt politicus betaamt mijn naam en functie gelezen en was ervan uitgegaan dat wij gesproken hadden.
De volgende ochtend werd ik moe, katerig en met een neus vol glitters wakker. Ik snoot mijn neus en naast het gewone (geen details) kwamen er glitters uit! Tot op de dag van vandaag heb ik nog geen idee hoe die daar gekomen zijn, ik weet zeker dat er geen glitters gebruikt zijn de voorgaande dag, dus dit is een mysterie… Deze dag was niet zo bijzonder, ik ben in de lunchpauze met mijn Franse collega in de zon gaan zitten lunchen en heb hem ingeleid in de wondere wereld van TABIA.
Dinsdag werd snel woensdag op dezelfde wijze als de eerdere dagen. Ik had een geweldige tijd zolang ik op het congres was, zodra ik thuis kwam stortte ik in en vond ik het een ellende allemaal. Woensdag was het congres vrijwel afgelopen, iedereen ging naar huis en de mensen waar ik de afgelopen dagen continue mee in hetzelfde hotel had gezeten gingen nu weer terug naar hun gehuchten in het noorden of redneck boerderijen in het zuiden. De grote organisator van dit alles, de baas van OBIAA wilde mij nog even onder vier ogen spreken… ze wilde mij persoonlijk bedanken voor mijn inzet en grote hulp en vroeg of ze iets voor mij kon doen, jazeker, ga jij maar een tranentrekkend heldendicht schrijven over mij als letter of recommendation, en aldus deed ze!
Sinds zaterdag ben ik bijna non-stop in de weer geweest. ’s Ochtends om half 6 op, om 7 uur stralend delegates verwelkomen, de hele dag door achterlijke vragen beantwoorden (of ik lippenbalsem heb bijvoorbeeld), mensen helpen (of ik hun auto in de garage wil parkeren bijvoorbeeld) en ’s avonds tot een uur of 12 socializen in de ‘Hospitality Suite’, daar straks meer over.
Officieel begon het congres zondag pas, maar zaterdag moest ik helpen met alles opzetten, tassen vullen, mappen klaarleggen, enz. Zondagochtend 7 uur was ik volledig in pak, fris en vrolijk aanwezig om de meer dan 300 BIA afgevaardigden uit heel Noord-Amerika te registreren, verwelkomen en te assisteren. Ik was net 1,5 uur bezig toen mijn baas zwetend en stressend mij sommeerde in zijn plaats naar de Albion-Islington (Little India) BIA te gaan. In een bus vertrokken we met ongeveer 20 mensen naar dit voorbeeldgebied. Ik raakte aan de praat met een vrouw uit BC, een advocaat uit Noord Ontario en een jonge self-employed knul hier uit Toronto. Aangezien ik absoluut geen enkel idee had wat ik moest doen, waar we heen gingen en hoelang het duurde probeerde ik subtiel deze informatie te ontfutselen. Na een 1,5 uur durende busrit kwamen we aan op een groot kruispunt met aan alle kanten kleine Indiase winkeltjes. We stapten uit en werden ontvangen door mr. Vincent Crisanti, councillor van dit gebied van Toronto en mr. Shamsher Singh, hoofd van de BIA. Pas toen iedereen zijn camera pakte en foto’s begon te maken begreep ik wat we kwamen doen, we kwamen de BIA inspecteren. Later in het congres zouden er namelijk awards worden uitgereikt, deze BIA was één van de genomineerden en ik was dus kennelijk lid van de jury. Plantenbakken werden onderzocht, lantaarnpalen werden beklommen, winkeliers werden ondervraagd en parkeerplaatsen werden geteld. Ik ging ook meteen aan de slag en besloot de plaatselijke Starbucks te testen voor koffie, om vervolgens een bankje te inspecteren door mijn koffie daar te nuttigen. Zodoende probeerde ik mij van de groep af te zonderen. Dit mocht helaas niet baten want aangezien ik de enige in pak was dachten de Councillor en BIA Chair dat ik in charge was. Ik vertelde ze dat ik in John Kiru’s (mijn baas) plaats was, meteen kreeg ik hun businesscards en werd ik uitgenodigd om het winkeltje van de vrouw van de Councillor te bezoeken. Bluffend als een gek heb ik deze middag overleeft. Hierna stapten we weer de bus in, kregen zalig Indiaas eten als lunch en ik dacht dat we terug naar het Hotel gingen voor de Cheese and Wine Reception, niets was minder waar… Na weer een uur gereden te hebben kwamen we aan bij de Woodbine Horse Race Track, dit was vroeger één van de meest prestigieuze paardenrenbanen van Canada. Nu willen ze het platgooien en er een huge casino op bouwen. Ook hier kregen we een rondleiding. Ongelofelijk maar waar, want wat bleek nou… deze plek was de grote tegenhanger van de plek die de Oxford mannen (zie blog 2) samen met MGM wilden bouwen in downtown Toronto. Ik was dus nu weer in de miljoenenlobby van de tegenstander terecht gekomen… Na de rondleiding kregen we een drankje aangeboden in hun casino en ik besloot om de tijd te doden en 2 dollar in de slotmachine te gooien. Er begonnen wat lampjes te knipperen en ik drukte lukraak op een knop, wat dierenplaatjes draaiden voor mijn ogen en weer brandde er een lampje, dus ik daarop drukken. Ondertussen was de jonge kerel die ik eerder ontmoet had achter mij komen staan en zei: ‘Cash my friend!’, dus ik drukte op de cash-knop, hopend op mijn 2 dollar inleg, nou die 2 dollar kwam, samen met nog 30 van zijn vriendjes! Ik had gewoon 60 dollar gewonnen, in 2 dollar muntjes! Gelukkig gingen we hierna terug naar het hotel waar ik samen met mij 2 collega’s van OBIAA (de Ontario tak van TABIA) op kosten van de baas uit eten ging. Die avond besloot ik samen met mijn collega’s de Hospitality Suite te bezoeken. Mijn baas had de presidential suite gehuurd en daar was iedere avond van het congres een socialize-gebeuren gaande met gratis drank en hapjes. Deze suite zou een begrip worden gedurende het congres…
Dag twee, maandag, 7uur weer (minder fris) aan de bak. Dit was de grote dag, alle ruim 300 mensen zouden komen en het was dan ook gigantisch druk. In de ochtend sprak de vice-burgemeester van Toronto, ik had slechts 5 minuten tijd om naar hem te luisteren want de plicht riep weer. Toen kwam de lunch, geweldig! Alles hadden ze, wraps, broodjes, salades, gebak, je kon het zo gek niet verzinnen of in schalen werd het opgediend. De in de afgelopen weken weggewerkte kilo’s hadden zich in één middag weer gezellig gesettled op mijn buik. In een bijna comateuze toestand van volheid ging ik weer terug aan de bak achter de registration desk, toen daar opeens allemaal security de roltrap (of stairway to hell als wij hem noemde) afkwam. Voor mijn balie kwam zowaar de premier van Ontario langs met mijn baas en de OBIAA baas. Ik verzamelde al mijn eetlust en schepte 2 meloenstukjes en een kaasbroodje op en nam plaats in de balzaal waar ik in alle rust naar haar speech kon luisteren. Haar rol was de conferentie openen en dit deed zij dan ook in een zeer politiek gekleurd praatje. De rest van de dag ben ik naar een aantal lezingen gegaan over het verbeteren van het ondernemingsklimaat, strategic planning en effectief bestuur, bij de laatste twee zat ik bijna slapend in de zaal. Aan het eind van de dag konden we even snel naar huis om ons op te frissen en om te kleden voor het Gala Awards Banquet! Al weken had ik hiernaar uitgekeken, ik was namelijk bijzonder betrokken bij de organisatie hiervan. Zonder mijn geproef in de voorgaande weken was dit diner nooit zo succesvol geworden… Mijn verdere bijdrage hieraan was dat ik met mijn twee vrouwelijke collega’s de mensen bij drie openslaande deuren verwelkomde en uitlegde dat ze overal plaats konden nemen, behalve die tafel in het midden. Lukrake gast: ‘Oh, so the premier will sit at that table?’ , ik: ‘No, she is not coming for dinner’, lukrake gast weer: ‘So the vice mayor will be there’, ik weer: ‘He will be here but did not reserve a table’, lukrake gast alweer: ‘So is it for the nominees?’, ik tot slot: ‘No they just have to sit amongst the others’, lukrake gast tot slot: ‘Wow, I wonder who will be sitting there then...’. Nou meneer/mevrouw de lukrake gast, wij zitten daar! In het midden van de zaal, perfect uitzicht op het podium, gereserveerd door ons!
Het galadiner zelf was, zoals ik al wist, goddelijk. Toch miste er iets bij mijn voorgerecht, ik wist niet precies wat en niemand aan mijn tafel had datgene wat ik miste. Opeens zei Patricia (mijn coördinator), ‘Where is the damn onion?’, en toen wist ik het: de gekarameliseerde ui! Wij de waitress erbij halen, neehoor meneer u heeft zich vergist, die zit er niet bij. Ik wou me omdraaien en verder eten maar Patricia riep: ‘For your information, we are part of the conference committee, we attended the tasting last week where I was promised there was gonna be an onion with it, so don’t you talk down on this guy!’. Binnen 3 minuten kreeg iedereen aan tafel een geheel nieuw bord mét een ui ernaast. Er zaten 300 mensen chique in de balzaal, op het podium stond een 8-tal prijzen die aan het einde van de avond uitgereikt zouden worden. Tijdens het dessert, een trio van chocolade waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds restanten van terugvind, werden de eerste prijzen uitgereikt. Dit waren onzinnige prijzen zoals:
- Bricks and Mortar (beste property development)
- Business Retention (geen idee wat dit inhield)
- Marketing and Communication (spreekt voor zich)
- Safety and Health and Environment
- Special Events and Promotions
Deze prijzen gingen naar BIAs en werden door de executive directors van de BIAs opgehaald. De grote knaller was de Alex Ling – Lifetime Achievement Award, Alex Ling is de founder van het BIA systeem en iedere 10 jaar wint iemand deze prijs. Deze keer won een oude vrouw, wiens leven volgens mijn baas aan de Danforth Village BIA gewijd was, ze had altijd gevochten voor de ondernemers daar en heeft eigenhandig het community-besef daar opgebouwd. Terwijl ze de prijs in ontvangst nam kregen we foto’s van vroeger te zien, toen ze nog jong was… MIJN GOD, tip: wijdt je leven nooit of te nimmer aan een BIA want zoals die vrouw afgetakeld was is onbeschrijfelijk! Ze had de uitstraling van de lekkende kernreactor in Tsjernobyl , de gezichtsuitdrukking van Ötzi de ijsman en een lichaam zo gammel als het meermalig geschonden graf van Ramses II. Om deze vrouw met zo’n lullig prijsje te bedanken vond ik diep triest, toch, voor mevrouw was het in ontvangst nemen van de prijs hét hoogtepunt in haar leven, ze kwam amper uit haar woorden en tranen rolden over haar gemummificeerde kleigezicht.
Die avond ging ik met de collega’s weer naar de hospitality suite, hier was het nu megadruk en binnen de kortste keren liepen de 40+ vrouwen lallend en brallend in veel te korte rokjes door de suite. Sommigen gingen op de pooltafel liggen, anderen hingen over barkrukken en god weet waar ze nog meer op gehangen hebben die avond… Toen rond 12en kwam de minister van financiën binnen. Met een biertje in zijn ene hand, drie 40+ vrouwen in zijn andere en met een grote grijns hield hij een praatje over hoe hij ging investeren in de economie en bla bla bla. Ik had zelf ook al wat bier op dus moest wat lozen en zocht de WC op. Er stond een rij naast de WC en aangezien Canadezen nazi’s zijn als het gaat om rijen, ging ik netjes achteraan staan wachten. Het viel mij al wel op dat ik die minister de rij zag afgaan, iedereen handjes schuddend en praatjes makend. Voordat ik het wist stond die man voor mij, gaf me een hand, keek naar mijn naamplaatje en zei: ‘Well Lars, great talking to you and best of luck with TABIA’. Het gekke was dat ik die man nog nooit gesproken had, hij had dus zoals het een echt politicus betaamt mijn naam en functie gelezen en was ervan uitgegaan dat wij gesproken hadden.
De volgende ochtend werd ik moe, katerig en met een neus vol glitters wakker. Ik snoot mijn neus en naast het gewone (geen details) kwamen er glitters uit! Tot op de dag van vandaag heb ik nog geen idee hoe die daar gekomen zijn, ik weet zeker dat er geen glitters gebruikt zijn de voorgaande dag, dus dit is een mysterie… Deze dag was niet zo bijzonder, ik ben in de lunchpauze met mijn Franse collega in de zon gaan zitten lunchen en heb hem ingeleid in de wondere wereld van TABIA.
Dinsdag werd snel woensdag op dezelfde wijze als de eerdere dagen. Ik had een geweldige tijd zolang ik op het congres was, zodra ik thuis kwam stortte ik in en vond ik het een ellende allemaal. Woensdag was het congres vrijwel afgelopen, iedereen ging naar huis en de mensen waar ik de afgelopen dagen continue mee in hetzelfde hotel had gezeten gingen nu weer terug naar hun gehuchten in het noorden of redneck boerderijen in het zuiden. De grote organisator van dit alles, de baas van OBIAA wilde mij nog even onder vier ogen spreken… ze wilde mij persoonlijk bedanken voor mijn inzet en grote hulp en vroeg of ze iets voor mij kon doen, jazeker, ga jij maar een tranentrekkend heldendicht schrijven over mij als letter of recommendation, en aldus deed ze!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
